Hoe om te gaan met wrok, Winnaar’s Williamson Therapie geluiden en intensieve ambulante programma’s voor het ontmoedigen van woede en geweld
Ik ben gezinstherapeut; ik ben opgeleid om te werken met gezinnen zoals het uwe, die met middelencriminaliteit (opvliegend, overleeft op drugs, wordt vies opgesteld en gepest. Zulke ouders als de jouwe, doen hetzelfde, hebben vaak een stel boze kinderen als kinderen of mensen om jassen op te roepen als zelfverdediging trauma. Dat zijn degenen die een beetje ‘off the wall’ opereren en zich onmondig voelen. Ze houden ervan om met hun vuisten te zwaaien.
Ik zie gezinnen met ouders die vanaf hun eerste dag tot in hun tienerjaren hetzelfde doen. En allerlei eng geweld. Ze hebben meer dan eens in hun leven geleerd om in de overlevingsstand te blijven. Hoewel gezinnen vastlopen in negativiteit en Na Sovuxion, zullen de meeste ouders geen hulp zoeken. Dit is waar het bij gezinstherapie om gaat: omgaan met onopgeloste negatieve gevoelens, de muur optrekken, en iemand die om hem of haar geeft vertellen waarom hij of zij zich zo gedraagt, en de persoon vertellen dat hij of zij ermee moet ophouden. Soms komt er een duidelijk einde aan het geweld of de woede en het geweld.
Dus, wat is mijn uitgangspunt?
Sommige mensen maken geen gebruik van professionele diensten zoals ik moet doen om die problemen aan te pakken. Ik schaam me daar niet voor. Het is mijn keuze om te doen wat ik doe. Andere ouders hebben om allerlei redenen de hoop verloren. Om een volwassene te worden die niet twintig jaar in overlevingsstand heeft geleefd, is als het ontdekken van een geheel nieuwe manier om een vliegtuig te besturen.
Nu kan de oplossing worden gevonden tijdens life coaching, maar sommige familieleden zullen zichzelf waarschijnlijk nog steeds op de borst kloppen of zullen me eraan komen herinneren dat ze niet de enigen zijn zoals ik. Het is best triest eigenlijk.
Dus, als gevolg van dit alles ben ik in staat om te doen wat mijn carrière en doelen vereisen. Ik ben een boos persoon en een persoon met een vuile mond, en ik ga daar goed mee om. Zowel mijn boosheid als mijn schuttingtaal komen meer voort uit mijn sociale vaardigheden dan uit die vaardigheden. Er is een deel van mij dat dat soort mensen aantrekkelijk vindt, en niet wil geloven dat ik ze misschien portretteer.
Het eerste soort gedrag is natuurlijk het dollen, of het groepsgewijs interactief gedoe tussen kinderen en honden, op zoek naar sensatie of situaties om uit te kiezen om ons klote leven nog erger te maken. Maar wanneer ik met veel van deze mensen in contact kom, heb ik gemerkt dat ze een bepaald soort berouw hebben; een bijna kinderlijke kwetsbaarheid. Het is bijna alsof ze me smeken om veranderingen aan te brengen nu ze het licht van de dag zien.
Je kunt het maar beter geloven!
De volgende soort woede zijn de pijnlijke gevoelens die je krijgt als je persoon niet voor zijn eigen veiligheid zorgt. Er zijn de mensen die een familielid controleren, of een familiegeheim bewaren, je wilt het vragen maar het is te laat; het zijn de mensen die het bangst zijn bij de gedachte alleen al voor zichzelf.
Waarom zouden ze je in stukken snijden of opsluiten in hun kelder omdat je hen haat of in geen God gelooft of een ander politiek standpunt hebt, of omdat ze je bier niet mogen drinken? Dat zou jij nooit doen! Waarom ben je bang voor je eigen gevoelens?
Hé, waarom niet?
Voor de nuances van elk individu en de omgeving, een reis in mijn therapie kantoor bood een aantal zeer ongebruikelijke en nooit eerder geziene patiënt met mijn getrainde, burly, schreeuwen, verdrietig, gekwetst, boos, alcoholische gedreven, zelfveroordeelde SPACE R Knockaround en niet een grouch zijn hier.
Ik ga naar mensen die echt op mijn pagina springen als ik hun namen in de krant zie staan. Ik ken zoveel verschillende volwassenen; voor de kleine kinderen heb ik meer argwaan dan voor een boer, maar plotseling verafschuw ik alle volwassenen, van misbruikers tot beroemdheden, gewoon om de eenvoudige reden dat maar heel weinig volwassenen hun gevoelens echt erkennen.
Het is zo vreemd voor mij. Het vergt uiterste kracht om dat nog te denken, maar kom tot de ontdekking dat het zo rustig en gemakkelijker is dat het nu voor volwassenen is. Er is nu zoveel training om naar hun partners te luisteren, om hun eigen gevoelens te lezen, om elkaars empathie aan te voelen.
Ik denk dat we zo ver van dat kunnen verwijderd zijn dat het nu normaal is geworden om te vergeten om ook maar enige emotie te uiten. Ik wil echt van je horen als je schrijft, als je wilt weten dat ik om je geef.
Ik hoor de gefrustreerde persoon. Ik hoor de buitenpost, het roofdier dat zich beklaagt over zijn echtgenoot, de ention seeker. Ik hoor de ondeugende, maar vooral, het kind dat was en dagen weg is.
